مروری جامع بر اختلال دست نویسی رشدی

مقدمه واهداف دست­نویسی یا نوشتن ترسیم دیداری از زبان گفتاری است. این مهارت برای موفقیت در مدرسه و دانشگاه، بیشتر مشاغل و فعالیت­های فردی و اجتماعی لازم و ضروری است. اختلال نوشتن یا دیسگرافیا به عنوان اختلال در بیان نوشتاری تعریف می­شود درحالیکه از دانش­آموز انتظار می­رود با توجه به سن، هوش و وضعیت آموزشی، عملکرد مناسبی داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی ابعاد و عوامل بروز اختلال نوشتن و معرفی راهکارهای مناسب برای ارزیابی و درمان به درمانگران و متخصصین آموزشی می­باشد. مواد و روش­ها برای تدوین این مقاله به منابع مربوط از سال­های 1992 تا 2014 میلادی استناد گردیده است. به این منظور با استفاده از واژه­های Handwriting، Poor Writer، Dysgraphia، Randomized Clinical Trial، Evaluation و Intervention و واژه­های فارسی دست­نویسی، اختلال نوشتن رشدی، ارزیابی، مداخله، تحقیقات مداخله­ای در بانک­های اطلاعاتیPub Med ، Science Direct،Scopus ،Google Scholar ، MAGIRAN و SID یک جستجوی جامع صورت پذیرفته است و در مرحله­ی اول، 99 مقا له­ی مرتبط با موضوع، انتخاب گردید.  بر مبنای یک روش گزینشی هدفمند، 51 مقاله انتخاب گردیده­است که در کنار سه کتاب، منابع این تحقیق محسوب می­شود. یافته­ها ابزارهای ارزیابی استاندارد متعددی در دسترس می­باشد. آزمون جامع و استاندارد فارسی که بتوان از آن برای ارزیابی عملکرد نوشتن دانش­آموزان استفاده نمود در ایران موجود نمی­باشد. درمان به روش­های متعدد انجام می­شود. اما تعداد تحقیقات مداخله­ای به خصوص مداخلات مبتنی بر کار و فعالیت محدود می­باشد. نتیجه­گیری استفاده از ابزارهای مناسب برای ارزیابی و تلفیقی از رویکردهای مختلف در قالب مطالعات کارآزمایی بالینی به درمانگران و متخصصین حیطه آموزش سفارش می­گردد.